... فلما سمع عتبة ذلک دعا الکاتب و کتب: بسم الله الرحمن الرحيم، إلي عبدالله يزيد اميرالمؤمنين، من عتبة بن أبي‏سفيان. أما بعد، فأن الحسين بن علي ليس يري لک خلافة و لابيعة، فرأيک في أمره و السلام. فلما ورد الکتاب علي يزيد کتب الجواب إلي عتبة: أما بعد، فإذا أتاک کتابي هذا فعجل علي بجوابه و بين لي في کتاب کل من في طاعتي أو خرج عنها و ليکن مع الجواب رأس الحسين بن علي.

فبلغ ذلک الحسين عليه‏السلام فهم بالخروج من أرض الحجاز إلي أرض العراق فلما أقبل الليل راح إلي مسجد النبي ليودع القبر، فلما وصل إلي القبر سطح له نور من القبر فعاد إلي موضعه، فلما کانت الليلة الثانية راح ليودع القبر، فقام يصلي فأطال، فنعس و هو ساجد، فجاء النبي و هو في منامه، فأخذ الحسين عليه‏السلام وضمه إلي صدره و جعل يقبل بين عينيه و يقول:بأبي أنت، کأني أراک مرملا بدمک بين عصابة من هذه الأمة، يرجون شفاعتي، ما لهم عبدالله من خلاق، يا بني إنک قادم، علي أبيک و أمک و أخيک و هم مشاقون أليک و إن لک في الجنة درجات لاتنالها إلا بالشهادة فانتبه الحسين عليه‏السلام من نومه باکيا فأتي أهل بيته فأخبرهم بالرويا و ودعهم و حمل أخواته علي المحامل و ابنته و ابن اخيه القاسم بن الحسن بن علي عليه‏السلام ثم سار في أحد و عشرين رجلا من اصحابه و أهل بيته و منهم أبوبکر بن علي و محمدبن علي و عثمان بن علي و العباس بن علي و عبدالله بن مسلم بن عقيل و علي بن الحسين الاکبر و علي بن الحسين الاصغر.... [1] .

... وقتي عتبه آن سخن را از حسين عليه‏السلام شنيد، منشي را فراخواند و نامه‏اي نوشت: به نام خداوند مهرآيين و مهرورز، به بنده‏ي خدا، يزيد، اميرمؤمنان، از عتبه، پسر ابوسفيان. حسين بن علي هرگز خلافت و بيعتي را بر تو قائل نيست. نظرت درباره‏ي وي چيست؟ والسلام. هنگامي‏که نامه به يزيد رسيد، در پاسخ به عتبه نوشت: آن‏گاه که نامه‏ي من به تو رسيد، پاسخش را هر چه زودتر برايم بفرست. در نامه‏ات بر من روشن کن که چه کسي در فرمان من است و چه کسي از آن سرباز زده است، در ضمن، در کنار پاسخ نامه، بايد سر حسين بن علي نيز باشد.

اين خبر به حسين عليه‏السلام رسيد و بر آن شد که از سرزمين حجاز به سرزمين عراق روانه شود. وقتي که شب شد، به مسجد پيامبر رفت تا با قبر پيامبر، وداع کند. چون به قبر پيامبر رسيد، نوري از قبر، بر او تابيدن گرفت و او از آن‏جا به منزلگاه خود برگشت. شب دوم که فرارسيد، باز به مسجد آمد تا با مرقد پيامبر وداع کند، در آن جا به نمازي طولاني قامت بست و در حال سجده، چرتي زد. در خوابش، پيامبر را ديد که به نزدش آمد و او را در آغوش کشيد و به سينه‏اش چسبانيد و شروع به بوسيدن ميان دو چشمش کرد و گفت: پدرم به قربانت، گويي تو را مي‏بينم که به خونت آغشته شده‏اي آن هم در ميان مرداني از اين امت که شفاعت مرا اميدوارند اما پيش خدا آن‏ها را هرگز نصيبي نيست. پسرم تو به پيش پدر و مادر و برادرت مي‏آيي و آنان مشتاق تواند. تو را در بهشت درجاتي است که جز با شهادت به آن‏ها نرسي. حسين عليه‏السلام در حالي که مي‏گريست از خواب بيدار شد. پيش خاندانش رفت و خوابي را که ديده بود به آن‏ها بيان کرد و بدرودشان گفت. خواهران و دخترش را، نيز پسر برادرش قاسم بن حسن بن علي را بر کجاوه‏ها نشاند، سپس با بيست و يک مرد از ياران و خاندانش به راه افتاد که ابوبکربن علي، محمدبن علي، عثمان بن علي، عباس بن علي، عبدالله بن مسلم بن عقيل، علي بن حسين اکبر و علي بن حسين اصغر از جمله‏ي آنان بودند... [2] .

[1] ] شيخ صدوق، الأمالي، ص 216 - 217، ادامه روايت پيشين.

[2] در اين قسمت نيز مانند قسمت پيشين، از کارگزاري که يزيد به مدينه فرستاده بود، «عتبه بن ابي‏سفيان» نام برده شده است اما دقيق و درست همان است که در همه‏ي منابع تاريخي آمده است که «وليد» کارگزار يزيد در مدينه بود و پيش از همه، وليد بود که در مدينه با امام حسين عليه‏السلام درباره‏ي بيعت با يزيد، برخورد کرد و امتناع از او بيعت را به يزيد نوشت و... به نظر مي‏رسد که نسخه برادران، هنگام نسخه برداري از متن خبر، عبارت «وليد بن» را از قلم انداخته‏اند و در اصل چنين بوده است: «وليدبن عتبه بن ابي‏سفيان».

نوشتن دیدگاه

JComments